Migracja w dżungli.

Korowajowie prowadzą nomadzki tryb życia.  Dany teren zamieszkują nie dłużej niż przez dwadzieścia lat. Bardzo często jednak zdarza się, że przebywają w jednym miejscu dużo krócej, nawet nie pięć lat. Od czego to zależy? Otóż składa się na to wiele czynników. Najważniejszy wpływ ma, dobrze znana nam już suanngi vel khakhua. Jeśli Korowajowie stwierdzą na swoim terenie obecność złego ducha, wtedy bardzo szybko porzucają swoją wioskę. Z poprzednich postów wiadomo już, że zły duch ujawnia się pod każdą postacią, może przyjść pod postacią nieudanych zbiorów, niskiego poziomu rzeki czy nawet zwykłego pecha. Kiedy coś dzieje się nie tak, zbiera się starszyzna wioski i szaman zabija świnię. Wyjmuje jej wnętrzności i na tej podstawie ocenia czy w osadzie jest zły duch czy nie. Jeśli wnętrzności mają ciemny, prawie czarny kolor oznacza to, że suanngi na dobre zawitała w to miejsce.

Oprócz suanngi duży wpływ na długość pobytu w danym miejscu mają: żyzność gleby i ilość zwierzyny. Korowajowie żyją z uprawy palm sago. Kiedy ziemia nie jest odpowiednio żyzna muszą zmienić miejsce pobytu. Podobnie dzieje się w przypadku braku, i tak już mocno ograniczonej ilości, zwierząt w dżungli. Nie mają dużego wyboru, jak chodzi o urozmaicenie fauny w papuaskiej dżungli. W przeciwieństwie do tej amazońskiej, tu można naprawdę umrzeć z głodu. Nie ma żadnych naczelnych, są dzikie świnie, jaszczurki, gryzonie i ptaki a w rzekach ryby czy żółwie. Polują i zjadają wszystko co się rusza.

Do tego dochodzą jeszcze, jak wszędzie między ludźmi, niesnaski.Jak sytuacja staje się zbyt napięta, również zmieniają miejsce pobytu.

Nie przenoszą się daleko, generalnie pozostają w obrębie swojego terenu, ale wykarczowanie polany, wybudowanie domów i osiedlenie się wymaga dużego samozaparcia na tamtych terenach.